Hallo allemaal.
We zijn inmiddels in Toul aangeland.
Het is inmiddels zaterdagmiddag en we hebben eindelijk een cybercafe gevonden. Het gaat nu hartstikke lekker. het is 26 graden dus we fietsen met blote benen en armen en dat is een stuk aangenamer, zowel bij het klimmen als het dalen.
De hellingen zijn nu goed te doen. Het landschap is glooiend en heel wijds. De wijnbouw is begonnen met de Cote du Toul, een rose.
De afgelopen dagen hebben we het niet altijd even makkelijk gehad. Laat ik verder gaan, waar John is gestopt bij Bertrix.
Van Bertrix reden we naar Montmedy, slechts 53 kilometer verder. We vertrokken in stromende regen, helemaal ingepakt met rainlegs, overschoenen en ik in mijn 1 euro poncho, die ik op mijn heupen had samengeknoopt om de paarden niet op hol te jagen met mijn geflapper. Onderweg zagen we geen kip, wel 3 vossen. Het was zwoegen en zweten, eerst door bos later door prachtig heuvelland. Het begin van Lotharingen. Bij gebrek aan een gezellige horecagelegheid lunchten we bij een picnick plaats langs een grote weg. De truckchauffeurs zwaaiden ons bemoedigend toe. Omdat ik (Jacqueline) doodmoe was, zetten we onze tent op de gemeentecamping op te Montmedy. Het was ijzig koud en guur door de wind. Het begon weer te regenen. In de nacht werd ons arme tentje gegeseld door de regen en bijna weggeblazen door een orkaan. Wat een herrie. Toen het ook nog begon te ontweren, stond ik helemaal stijf van de adrenaline. John niet, die draaide zich nog eens lekker om, voor zover dat door de kou kon. Hij had onder deze omstandigheden iets te veel bezuinigd op de uitrusting. Omdat de storm aanhield en we hem vol tegen zouden krijgen, bleven we noodgedwongen eenvolle dag in Montmedy. We bekeken de enorme Citadel naast onze camping op de berg, waar wel 2900 militairen leefden tijdens WOI. De zon brak er in het verloop van die dag ook nog wel door en we ontdekten, dat het naargeestige dorpshotel in de zon er best vriendelijk uitzag. Op twaalf juni moesten er kilometers gemaakt worden.