woensdag 1 juli 2009
EVALUATIE
Terwijl wij op onze stoeltjes voor de tent zitten, passeert de hele fietstocht zo de revue.
Hoe was het, wat leer je ervan voor toekomstige tochten?
We hebben ontzettend mooie dingen gezien. Schattige dorpjes in het uitgestrekte land, de heuvels en de bergen. Grote rivieren, beken en stroomversnellingen. Glooiende akkers en wijn velden, ruige en onherbergzame bergstreken, gorges, leegte, leegte, wij alleen tussen krekels, de wind en de hitte..... en veel ook de nattigheid.
De vele contacten, de aardige hulpvaardige mensen.
De tocht was ook de zwaarste die we tot nu toe hebben gemaakt. Je bepaalt de haalbaarheid op je ervaring met de eerdere tochten naar Rome (2200 km) en Florence (1800 km).
De lengte van deze tocht (1900 km) was niet teveel afwijkend.
Wat maakte hem dan zwaarder?
Op de eerste plaats het terrein. Behoudens de jaagpaden, die vaak helemaal geen makkie waren, was niets glad. We hadden heel veel trajecten, natuurlijk de Ardennen, maar ook de wijnstreken in Frankrijk, die voortdurend scherp op en neer gingen. Dat sloopt meer dan een lange helling.
Op de tweede plaats het gebrek aan overnachtingsmogelijkheden op de route. Je gaat niet even voor een Gite over de heuvel. Dat brengt onevenwichtigheid in de etappes. Je kunt niet straffeloos inkorten, omdat er niets is of de volgende camping of pension opgeheven is.
Dit kwam erg vaak voor.
Als derde factor het weer. Behalve dat de wind en regen het fysiek heel zwaar maakten, vrat het onze reservedagen op op een verkeerd moment in de tocht.
Dit jaar hebben we gemiddeld 75 km per dag gereden. We zullen in de toekomst met betrekking tot haalbaarheid ons planningsgemiddelde lager moeten aanhouden om meer ruimte te kunnen hebben voor zwaar terrein, onvoorziene omstandigheden en rust.
John & Jacqueline
Terwijl wij op onze stoeltjes voor de tent zitten, passeert de hele fietstocht zo de revue.
Hoe was het, wat leer je ervan voor toekomstige tochten?
We hebben ontzettend mooie dingen gezien. Schattige dorpjes in het uitgestrekte land, de heuvels en de bergen. Grote rivieren, beken en stroomversnellingen. Glooiende akkers en wijn velden, ruige en onherbergzame bergstreken, gorges, leegte, leegte, wij alleen tussen krekels, de wind en de hitte..... en veel ook de nattigheid.
De vele contacten, de aardige hulpvaardige mensen.
De tocht was ook de zwaarste die we tot nu toe hebben gemaakt. Je bepaalt de haalbaarheid op je ervaring met de eerdere tochten naar Rome (2200 km) en Florence (1800 km).
De lengte van deze tocht (1900 km) was niet teveel afwijkend.
Wat maakte hem dan zwaarder?
Op de eerste plaats het terrein. Behoudens de jaagpaden, die vaak helemaal geen makkie waren, was niets glad. We hadden heel veel trajecten, natuurlijk de Ardennen, maar ook de wijnstreken in Frankrijk, die voortdurend scherp op en neer gingen. Dat sloopt meer dan een lange helling.
Op de tweede plaats het gebrek aan overnachtingsmogelijkheden op de route. Je gaat niet even voor een Gite over de heuvel. Dat brengt onevenwichtigheid in de etappes. Je kunt niet straffeloos inkorten, omdat er niets is of de volgende camping of pension opgeheven is.
Dit kwam erg vaak voor.
Als derde factor het weer. Behalve dat de wind en regen het fysiek heel zwaar maakten, vrat het onze reservedagen op op een verkeerd moment in de tocht.
Dit jaar hebben we gemiddeld 75 km per dag gereden. We zullen in de toekomst met betrekking tot haalbaarheid ons planningsgemiddelde lager moeten aanhouden om meer ruimte te kunnen hebben voor zwaar terrein, onvoorziene omstandigheden en rust.
John & Jacqueline
30 juni zijn we na een fantastisch ontbijt uit Girona en hebben zo gauw mogelijk de groene fietsroute opgezocht. Daar moet je je in Spanje niet teveel van voorstellen: een onverhard zandpad met hier en daar een vage groene vlek op de grond met een fietssymbool erop, op een restje asfalt. Bij een wegwijzer die de route naar de kust in Sant Feliu zou brengen, waar we niet heen wilden, hebben we een tijdje in rap Spaans bij 38 graden overlegd met een net als wij hevig zwetende jongeman.
Liever gezegd hij in rap Spaans, wij in gebaren en in onze oren Spaans klinkende keelgeluiden. Afin hij heeft ons, naar bleek, een prachtige route gewezen door het heuvelachtige Spaanse achterland: veel graan, bossen, maar alles droog en bruin.
In Caldes de Malavella de trein genomen naar Barcelona. Onderweg gevraagd wat het centrale station was. Dat bleek de Passeig de Gracia te zijn. Voor ons, zwaarbepakte fietsers, een ramp.
Het is tevens een ondergronds metrostation en we moesten 4 trappen omhoog! Toen we zwetend bovenstonden, kwam het probleem, dat we met het beperkte kaartje van Benjamins beschrijving hadden: Waar zijn we, wat is Oost, Noord, Zuid en West. De 4 Spanjaarden die we raadpleegden, hadden allen een ander idee over waar we ons op de kaart bevonden, laat staan de richting, waar we heen moesten voor informatie. Onze redding kwam van een jong Amerikaans stel met een Mac Donalds reclame kaart.
Bij de informatie 45 minuten bezig geweest met de vraag, hoe we met onze fietsen bij een camping moesten komen en hoe op het vliegveld. Ze kwamen niet verder, dan dat we de buschauffeur konden vragen of we de fietsen mee mochten nemen.
Ze denken hier helemaal niet in fietsvervoer, laat staan in fietsen met 5 grote tassen. Na zelf maar een plan ontwikkeld te hebben, hebben we op het gras op onze eigen meegebrachte stoeltjes ( Kees O.) gepicknickt. Na nog op de Ramblas rondgefietst te hebben, hebben we ons door het verkeer geworsteld naar een ander treinstation. Dit station (Estacio Stans) had liften en moesten we gebruiken om via een omweg, alle snelwegen omzeilend, de camping te bereiken.
We gaan nu nog genieten van 3 dagen Barcelona. We stoppen dan ook met het weblog.
Ik sluit hierna nog af met een korte evaluatie.
Ik wil iedereen die gereageerd heeft en de verhalen gevolgd heeft, bedanken voor de belangstelling.
NB
Vanmorgen constateerden Jacqueline en ik, dat het vliegveld wel rechtstreeks met de fiets vanaf de camping bereikbaar is. Voor de fietsers: De vluchtstrook van de C31 is breed genoeg en je mag erover rijden richting Barcelona. Bij vliegveld afslag T1 vracht de C31 verlaten en binnendoor over een prachtig nieuw fietspad doorrijden naar de reizigers terminal T2. De campings, het dichtst onder Barcelona, bereik je door vanaf Estacio Stans de regionale trein naar Vilanova te nemen. Uitstappen bij Castadelfells, naar het strand fietsen en dan de C31 richting Barcelona nemen. Je vindt na 7 km twee campings, La Belena Allegre of Las Tres Estellas. Vandaar is het eenvoudig om een bezoek aan de stad te maken met een bus.
Groetjes en tot ziens
J&J
Liever gezegd hij in rap Spaans, wij in gebaren en in onze oren Spaans klinkende keelgeluiden. Afin hij heeft ons, naar bleek, een prachtige route gewezen door het heuvelachtige Spaanse achterland: veel graan, bossen, maar alles droog en bruin.
In Caldes de Malavella de trein genomen naar Barcelona. Onderweg gevraagd wat het centrale station was. Dat bleek de Passeig de Gracia te zijn. Voor ons, zwaarbepakte fietsers, een ramp.
Het is tevens een ondergronds metrostation en we moesten 4 trappen omhoog! Toen we zwetend bovenstonden, kwam het probleem, dat we met het beperkte kaartje van Benjamins beschrijving hadden: Waar zijn we, wat is Oost, Noord, Zuid en West. De 4 Spanjaarden die we raadpleegden, hadden allen een ander idee over waar we ons op de kaart bevonden, laat staan de richting, waar we heen moesten voor informatie. Onze redding kwam van een jong Amerikaans stel met een Mac Donalds reclame kaart.
Bij de informatie 45 minuten bezig geweest met de vraag, hoe we met onze fietsen bij een camping moesten komen en hoe op het vliegveld. Ze kwamen niet verder, dan dat we de buschauffeur konden vragen of we de fietsen mee mochten nemen.
Ze denken hier helemaal niet in fietsvervoer, laat staan in fietsen met 5 grote tassen. Na zelf maar een plan ontwikkeld te hebben, hebben we op het gras op onze eigen meegebrachte stoeltjes ( Kees O.) gepicknickt. Na nog op de Ramblas rondgefietst te hebben, hebben we ons door het verkeer geworsteld naar een ander treinstation. Dit station (Estacio Stans) had liften en moesten we gebruiken om via een omweg, alle snelwegen omzeilend, de camping te bereiken.
We gaan nu nog genieten van 3 dagen Barcelona. We stoppen dan ook met het weblog.
Ik sluit hierna nog af met een korte evaluatie.
Ik wil iedereen die gereageerd heeft en de verhalen gevolgd heeft, bedanken voor de belangstelling.
NB
Vanmorgen constateerden Jacqueline en ik, dat het vliegveld wel rechtstreeks met de fiets vanaf de camping bereikbaar is. Voor de fietsers: De vluchtstrook van de C31 is breed genoeg en je mag erover rijden richting Barcelona. Bij vliegveld afslag T1 vracht de C31 verlaten en binnendoor over een prachtig nieuw fietspad doorrijden naar de reizigers terminal T2. De campings, het dichtst onder Barcelona, bereik je door vanaf Estacio Stans de regionale trein naar Vilanova te nemen. Uitstappen bij Castadelfells, naar het strand fietsen en dan de C31 richting Barcelona nemen. Je vindt na 7 km twee campings, La Belena Allegre of Las Tres Estellas. Vandaar is het eenvoudig om een bezoek aan de stad te maken met een bus.
Groetjes en tot ziens
J&J
maandag 29 juni 2009
Allereerst het belangrijkste nieuws:
We zijn vanmorgen om 10:25 de Frans-Spaanse grens gepasseerd via de Col de Manrell bij het plaatsje Las Illas.
Omdat een eerder verslag van onze belevenissen tijdens een computercrash verloren ging in Ille sur Tet, zal ik nogmaals in de tijd teruggaan.
Op 26 juni vertrokken we welgemoed uit Vias-Plage. We hadden tamelijk slecht geslapen door de voortdurende branding geluiden. Dat was verrassend, want we hadden juist de tent vlak bij het strand gezet omdat we het geruis overdag zo heerlijk vonden. We hebben deze dag een behoorlijke Off-Day gehad. Er stond een storm met windkracht 6 a 7 pal vanuit het westen, de kant waar wij heen moesten. We volgden het Canal du Midi, een kanaal dat zijn oorsprong vindt in 1667 en de Middellandse Zee met de Atlantische Oceaan verbindt bij Bordeaux. De weg was erg hobbelig door plakken asfalt en later op het jaagpad enorme wortels, als boomstronken. Bij Bezier kwamen we wel een stukje vernuft tegen. Het Canal du Midi kruiste daar de plaatselijke rivier de Orb als een ongelijkvloerse kruising in een snelweg. Hiervoor waren 9 sluizen nodig die dus ook uit die vroege jaren van het kanaal stamden. Verder was het een niet al te zuiver kanaal en stonk het volgens Jacqueline.
Vanuit Bezier trokken we wat meer naar het zuidwesten om om Perpignan heen te komen.
Het landschap was prachtig glooiend, maar ik had daar met mijn neus op het stuur en maar tegen de wind in sleurend niet altijd oog voor. We kwamen weer langs prachtige rotsformaties en veel grote windmolens op de onherbergzame toppen in het grote lege hete land.
Na 98 km zwoegen kwamen we aan in Durban Corbieres, bekend om de Corbiere wijnen.
Er was een gemeente camping, maar de beheerster was er nog maar een half uurtje en alleen dan was er warm water tot de volgende morgen, wanneer haar opvolgster kwam.
Dat warme water en daarna lekker eten is nu juist dat waar je tijdens je inspanningen naar uitkijkt.
Er leek een hotel te zijn, dus daar gokten we toen maar op. Nu, er was warm water, maar verder had het alle kenmerken van een een frans hotel in de vroegere tijd. Ik ben maar op mijn matje op de grond gaan slapen., Jacqueline in haar slaapzak op het scheve bed.
We hebben er heerlijk gegeten en daar bleek het hotel overigens ook om bekend te zijn.
De volgende dag, de 27e, hadden we ondanks de inspanningen van de vorige dag geen last van pijnlijke spieren of pap in de benen. Dat heet dus kennelijk conditie. Het was aangenaam van temperatuur en de wind was matig , soms in de vele beklimmingen in het heuvellandschap ook wel eens mee. Gestaag klommen we omhoog, de Col d'Extreme was een makkie. De natuur was ruig en prachtig en er was weinig verkeer. De rotsformaties begonnen steeds ruiger te worden, kennelijk meer lijkend op de Pyreneeen. De etappe eindigde in Ille sur Tet. In de afdaling naar Ille werden we nog verrast door prachtige geelkleurige kalkrotsen, de Orgues, pilaarachtig.
Door de moeilijke beschikbaarheid van overnachtingsmogelijkheden en de zwaarte van de vorige dag knoopten we er na 62 km een eind aan. In Ille was een gemeentecamping dus dat kwam goed uit.
Op de 28e hebben we een heel korte etappe moeten inlassen, omdat we vers aan de grote klim naar de Frans-Spaanse grensovergang wilden beginnen op de dag daarna.
Daarnaast ging het bij ons beiden ook moeizaam, een gevolg van temperatuur en vooral de hoge vochtigheid. We hebben maar 41 km gereden en waren zo bekaf, dat we in een plaatselijk park eerst na de lunch op een bankje een uiltje hebben geknapt voor we de camping opzochten. Het was een eenvoudige camping in Maureilles en we hebben ons ook nog even in het zwembad afgekoeld.
Daar stonden ook Maartje en Peter weer, waarmee we gezellig een paar pilsjes hebben gedronken op het terras van het campingrestaurant.
Vandaag de 29e zijn we vroeg aan de steile klim naar de grensovergang begonnen. Gelukkig reden we in de schaduwkant van de berg. Al was de Col maar 752 meter hoog, de zwaarte was enorm. voortdurend stijgend met een percentage van 5 tot 7 a 8 %. Daarnaast was het laatste deel onverhard en gingen de percentages nog omhoog naar af en toe 12 %. Het was heel stil en enerverend. Afgronden van honderden meters zonder hekje op een autobreed pad, waar heel af en toe ook nog een auto op of af ging.
In Spanje hebben we de NII genomen, om niet weer erg veel tijd met geslinger in de heuvels kwijt te raken. De beschrijving probeert hiermee namelijk grote steden te vermijden. We hebben wel ondervonden dat zo'n N-weg ontzettend druk is, maar daarmee zijn we nu al wel in GIRONA aangekomen. We gaan zo het stadje bekijken en ergens lekker eten. We zitten in een heerlijk hotel, dat hebben we wel verdiend.
Allemaal weer de hartelijke groeten,
Jacqueline en John
We zijn vanmorgen om 10:25 de Frans-Spaanse grens gepasseerd via de Col de Manrell bij het plaatsje Las Illas.
Omdat een eerder verslag van onze belevenissen tijdens een computercrash verloren ging in Ille sur Tet, zal ik nogmaals in de tijd teruggaan.
Op 26 juni vertrokken we welgemoed uit Vias-Plage. We hadden tamelijk slecht geslapen door de voortdurende branding geluiden. Dat was verrassend, want we hadden juist de tent vlak bij het strand gezet omdat we het geruis overdag zo heerlijk vonden. We hebben deze dag een behoorlijke Off-Day gehad. Er stond een storm met windkracht 6 a 7 pal vanuit het westen, de kant waar wij heen moesten. We volgden het Canal du Midi, een kanaal dat zijn oorsprong vindt in 1667 en de Middellandse Zee met de Atlantische Oceaan verbindt bij Bordeaux. De weg was erg hobbelig door plakken asfalt en later op het jaagpad enorme wortels, als boomstronken. Bij Bezier kwamen we wel een stukje vernuft tegen. Het Canal du Midi kruiste daar de plaatselijke rivier de Orb als een ongelijkvloerse kruising in een snelweg. Hiervoor waren 9 sluizen nodig die dus ook uit die vroege jaren van het kanaal stamden. Verder was het een niet al te zuiver kanaal en stonk het volgens Jacqueline.
Vanuit Bezier trokken we wat meer naar het zuidwesten om om Perpignan heen te komen.
Het landschap was prachtig glooiend, maar ik had daar met mijn neus op het stuur en maar tegen de wind in sleurend niet altijd oog voor. We kwamen weer langs prachtige rotsformaties en veel grote windmolens op de onherbergzame toppen in het grote lege hete land.
Na 98 km zwoegen kwamen we aan in Durban Corbieres, bekend om de Corbiere wijnen.
Er was een gemeente camping, maar de beheerster was er nog maar een half uurtje en alleen dan was er warm water tot de volgende morgen, wanneer haar opvolgster kwam.
Dat warme water en daarna lekker eten is nu juist dat waar je tijdens je inspanningen naar uitkijkt.
Er leek een hotel te zijn, dus daar gokten we toen maar op. Nu, er was warm water, maar verder had het alle kenmerken van een een frans hotel in de vroegere tijd. Ik ben maar op mijn matje op de grond gaan slapen., Jacqueline in haar slaapzak op het scheve bed.
We hebben er heerlijk gegeten en daar bleek het hotel overigens ook om bekend te zijn.
De volgende dag, de 27e, hadden we ondanks de inspanningen van de vorige dag geen last van pijnlijke spieren of pap in de benen. Dat heet dus kennelijk conditie. Het was aangenaam van temperatuur en de wind was matig , soms in de vele beklimmingen in het heuvellandschap ook wel eens mee. Gestaag klommen we omhoog, de Col d'Extreme was een makkie. De natuur was ruig en prachtig en er was weinig verkeer. De rotsformaties begonnen steeds ruiger te worden, kennelijk meer lijkend op de Pyreneeen. De etappe eindigde in Ille sur Tet. In de afdaling naar Ille werden we nog verrast door prachtige geelkleurige kalkrotsen, de Orgues, pilaarachtig.
Door de moeilijke beschikbaarheid van overnachtingsmogelijkheden en de zwaarte van de vorige dag knoopten we er na 62 km een eind aan. In Ille was een gemeentecamping dus dat kwam goed uit.
Op dezelfde camping stonden Peter en Maartje die ook onderweg waren naar Barcelona, maar 6 weken de tijd hadden.
Op de 28e hebben we een heel korte etappe moeten inlassen, omdat we vers aan de grote klim naar de Frans-Spaanse grensovergang wilden beginnen op de dag daarna.
Daarnaast ging het bij ons beiden ook moeizaam, een gevolg van temperatuur en vooral de hoge vochtigheid. We hebben maar 41 km gereden en waren zo bekaf, dat we in een plaatselijk park eerst na de lunch op een bankje een uiltje hebben geknapt voor we de camping opzochten. Het was een eenvoudige camping in Maureilles en we hebben ons ook nog even in het zwembad afgekoeld.
Daar stonden ook Maartje en Peter weer, waarmee we gezellig een paar pilsjes hebben gedronken op het terras van het campingrestaurant.
Vandaag de 29e zijn we vroeg aan de steile klim naar de grensovergang begonnen. Gelukkig reden we in de schaduwkant van de berg. Al was de Col maar 752 meter hoog, de zwaarte was enorm. voortdurend stijgend met een percentage van 5 tot 7 a 8 %. Daarnaast was het laatste deel onverhard en gingen de percentages nog omhoog naar af en toe 12 %. Het was heel stil en enerverend. Afgronden van honderden meters zonder hekje op een autobreed pad, waar heel af en toe ook nog een auto op of af ging.
In Spanje hebben we de NII genomen, om niet weer erg veel tijd met geslinger in de heuvels kwijt te raken. De beschrijving probeert hiermee namelijk grote steden te vermijden. We hebben wel ondervonden dat zo'n N-weg ontzettend druk is, maar daarmee zijn we nu al wel in GIRONA aangekomen. We gaan zo het stadje bekijken en ergens lekker eten. We zitten in een heerlijk hotel, dat hebben we wel verdiend.
Allemaal weer de hartelijke groeten,
Jacqueline en John
donderdag 25 juni 2009
Hallo allemaal.
WE ZITTEN AAN DE MIDDELLANDSE ZEE!!!!!!!
De laatste keer, dat we wat geschreven hebben, zouden we de cols doen, waaronder de Mezilhac.
De dag is heel goed gegaan. Er stond wel heel veel wind en dat was bij de beklimming goed te merken. Soms had je hem bij een haarspelbocht mee, soms draaide hij zo, dat vooral boven bij het boomloze gedeelte het stabiel sturen lastig was. Jacqueline kreeg af en toe wel hoogtevrees, vooral omdat de dieptes heel groot werden en de afscheidingen er vaak niet waren.
Afin we zijn toch heelhuids boven gekomen, waar de temperatuur inmiddels was gedaald tot 12 graden en waar twee kleumende meisjes in zomerjurkjes snel een foto van ons hebben gemaakt.
De uitzichten waren grandioos. De afdaling verliep vlekkeloos.
We hebben toen halverwege de afdaling een camping gevonden.
De 23e hebben we een etappe door de Ardeche gereden. Het was onderweg prachtig, indrukwekkend ruig en verlaten. We hebben wel wat andere keuzes gedaan ten aanzien van de route. Je wordt soms over zulke kleine weggetjes de wildernis in gestuurd, dat de voortgang, wat toch ook een beetje moet plaatsvinden er onder lijdt. Af en toe een N-weg tijdens de franse middagrust geeft vaak ook mooie natuur te zien. Onderweg ook veel waterplezier gezien in de Ardeche en zijrivieren, zoals de Chassezac. Helaas was ons doel iets anders, waarschijnlijk een andere keer.
Gisteren de 24e was de Mistral gaan liggen, wat een rust.
We hebben toen het veranderende landschap kunnen bewonderen van de Cevennen. We hebbeb door het dal van de Herault gefietst en een prachtige groene rivier zien slingeren door steile rotsen. We hadden zelfs een camping aan de rivier. Aangezien het hier nog steeds geen seizoen is, waren alle leuke voorzieningen gesloten. Daar heb je wat aan, dat grote bord AMSTEL BIER.
Het geluid van de krekels was oorverdovend.
Vandaag de 25e veranderde hetlandschap van de ruige Cevennen in de Languedoc. We begonnen met het uitrijden van de kloof van de Herault. GIGANTISCH indrukwekkend. We waren er bijna alleen, soms langs het water in de diepte rijdend, soms tussen steile rotswanden naar beneden slingerend. Het aantal grote percelen met wijnstruiken nam zienderogen toe toen we verder de Languedoc in kwamen. Aan het eind van de dag zijn we nu met een heel hoop andere toeristen aan de kust terecht gekomen bij Vias-plage.
Nog een tip voor P en S: een stuk koord elastiek met aan beide zijden een haakje is een ideale waslijn tussen een boom en je fiets.
Groetjes, Jacqueline en John
WE ZITTEN AAN DE MIDDELLANDSE ZEE!!!!!!!
De laatste keer, dat we wat geschreven hebben, zouden we de cols doen, waaronder de Mezilhac.
De dag is heel goed gegaan. Er stond wel heel veel wind en dat was bij de beklimming goed te merken. Soms had je hem bij een haarspelbocht mee, soms draaide hij zo, dat vooral boven bij het boomloze gedeelte het stabiel sturen lastig was. Jacqueline kreeg af en toe wel hoogtevrees, vooral omdat de dieptes heel groot werden en de afscheidingen er vaak niet waren.
Afin we zijn toch heelhuids boven gekomen, waar de temperatuur inmiddels was gedaald tot 12 graden en waar twee kleumende meisjes in zomerjurkjes snel een foto van ons hebben gemaakt.
De uitzichten waren grandioos. De afdaling verliep vlekkeloos.
We hebben toen halverwege de afdaling een camping gevonden.
De 23e hebben we een etappe door de Ardeche gereden. Het was onderweg prachtig, indrukwekkend ruig en verlaten. We hebben wel wat andere keuzes gedaan ten aanzien van de route. Je wordt soms over zulke kleine weggetjes de wildernis in gestuurd, dat de voortgang, wat toch ook een beetje moet plaatsvinden er onder lijdt. Af en toe een N-weg tijdens de franse middagrust geeft vaak ook mooie natuur te zien. Onderweg ook veel waterplezier gezien in de Ardeche en zijrivieren, zoals de Chassezac. Helaas was ons doel iets anders, waarschijnlijk een andere keer.
Gisteren de 24e was de Mistral gaan liggen, wat een rust.
We hebben toen het veranderende landschap kunnen bewonderen van de Cevennen. We hebbeb door het dal van de Herault gefietst en een prachtige groene rivier zien slingeren door steile rotsen. We hadden zelfs een camping aan de rivier. Aangezien het hier nog steeds geen seizoen is, waren alle leuke voorzieningen gesloten. Daar heb je wat aan, dat grote bord AMSTEL BIER.
Het geluid van de krekels was oorverdovend.
Vandaag de 25e veranderde hetlandschap van de ruige Cevennen in de Languedoc. We begonnen met het uitrijden van de kloof van de Herault. GIGANTISCH indrukwekkend. We waren er bijna alleen, soms langs het water in de diepte rijdend, soms tussen steile rotswanden naar beneden slingerend. Het aantal grote percelen met wijnstruiken nam zienderogen toe toen we verder de Languedoc in kwamen. Aan het eind van de dag zijn we nu met een heel hoop andere toeristen aan de kust terecht gekomen bij Vias-plage.
Nog een tip voor P en S: een stuk koord elastiek met aan beide zijden een haakje is een ideale waslijn tussen een boom en je fiets.
Groetjes, Jacqueline en John
zondag 21 juni 2009
Goede morgen allemaal.
In de eerste plaats wil ik een ieder bedanken voor de felicitaties met mijn verjaardag gisteren. We hebben het op gepaste wijze gevierd.
Het is nu 22 juni en we vertrekken zo langs het riviertje le Doux vlak bij Tournon, ongeveer 110 km ten zuiden van Lyon. We moeten vandaag twee klimmen maken, naar Lamastre en over de Mezilhac van 1100 meter dus zijn al vroeg op pad. We zijn benieuwd naar de schoonheid van de gorges.
Na onze vorige update zijn we vanaf onze camping in Cluny gestegen naar een lange oorspronkelijke treintunnel, die nu fietspad en toegankelijk is, maar `s winters gesloten is ten behoeve van de winterslaap van vleermuizen.
Daarna hebben een lang stuk de wijnroute door de beaujolais streek gereden. De routebeschrijver maakt er soms bijna een knooppuntenroute van en dat schiet soms niet erg op. Daarom hebben we er vervolgens voor gekozen, mede omdat het zaterdag was, de N6 naar Lyon te nemen zonder vrachtverkeer. Ook de zondag zouden we op die manier kunnen opschieten. We hadden beide dagen het voordeel, dat er een stormachtige wind stond, maar deze keer in de rug!!!!!!
Zondag hebben we de weg gezocht naar de Soane en zo door de Parijs achtige binnenstad beurtelings van de linker en rechteroever kunnen bekijken. De stad begint echt al mediterraanse trekken te krijgen.
Na het overwinnen van een wegblokkade vanwege een ingestorte bergwand hebben we de stad weer verlaten. Twee keer de tassen eraf en erop!
Vervolgens weer in volle chasse naar het zuiden langs de Rhone, af en toe over de mooie fietspaden en af en toe over de N-route. 110 km met soms 30 per uur.
Dat is het zover. Weer een tip voor Peter en Sylvia: bananen blijven mooi in een luchtbelletjes enveloppe.
Groeten, J en J
In de eerste plaats wil ik een ieder bedanken voor de felicitaties met mijn verjaardag gisteren. We hebben het op gepaste wijze gevierd.
Het is nu 22 juni en we vertrekken zo langs het riviertje le Doux vlak bij Tournon, ongeveer 110 km ten zuiden van Lyon. We moeten vandaag twee klimmen maken, naar Lamastre en over de Mezilhac van 1100 meter dus zijn al vroeg op pad. We zijn benieuwd naar de schoonheid van de gorges.
Na onze vorige update zijn we vanaf onze camping in Cluny gestegen naar een lange oorspronkelijke treintunnel, die nu fietspad en toegankelijk is, maar `s winters gesloten is ten behoeve van de winterslaap van vleermuizen.
Daarna hebben een lang stuk de wijnroute door de beaujolais streek gereden. De routebeschrijver maakt er soms bijna een knooppuntenroute van en dat schiet soms niet erg op. Daarom hebben we er vervolgens voor gekozen, mede omdat het zaterdag was, de N6 naar Lyon te nemen zonder vrachtverkeer. Ook de zondag zouden we op die manier kunnen opschieten. We hadden beide dagen het voordeel, dat er een stormachtige wind stond, maar deze keer in de rug!!!!!!
Zondag hebben we de weg gezocht naar de Soane en zo door de Parijs achtige binnenstad beurtelings van de linker en rechteroever kunnen bekijken. De stad begint echt al mediterraanse trekken te krijgen.
Na het overwinnen van een wegblokkade vanwege een ingestorte bergwand hebben we de stad weer verlaten. Twee keer de tassen eraf en erop!
Vervolgens weer in volle chasse naar het zuiden langs de Rhone, af en toe over de mooie fietspaden en af en toe over de N-route. 110 km met soms 30 per uur.
Dat is het zover. Weer een tip voor Peter en Sylvia: bananen blijven mooi in een luchtbelletjes enveloppe.
Groeten, J en J
vrijdag 19 juni 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)
